Ingrid Furre har gjeve ut ei bok om bukollektivet, Kollektivet, på 144 sider og i form av reportasjedikt. (Ja, reportasjedikt er eit nytt ord som passar på denne boka, eg hugsar i farta ikkje kven det var som brukte det eller om eg fann på det sjølv, det kan vel vere det same?)
Vi snakkar om menneskelivet her. Kontrasten mellom ting som endrar seg mykje og kanskje overraskande brått og andre ting som nesten ikkje flyttar seg. Denne kontrasten må ein leve med, pluss må ein leve seg betre inn i og handtere. På dette planet er det at poesien er så dyktig til å spore opp og trekkje fram kva som er kva. Eit innleiande dikt (berre side 9) i ei diktbok frå 2012, bretter seg ut slik:
Hald fram å lesa Kva blir det til?
Ei eg trur er debutant, iallfall er ho eit ungt menneske, Victoria Durnak, skriv i Stockholm sier ut frå følgjande to prinsipp:
